Vandaag wacht mij een staaroperatie. Ik hoef niet nuchter te zijn maar mag een licht ontbijt nuttigen. Een kapje met boter volstaat dus.

Het is nog niet zo lang licht wanneer ik in de auto stap om als passagier/patiënt naar het ziekenhuis vervoerd te worden. Aangezien er van mij wordt verwacht dat ik me om half negen meld bij de opnameafdeling pikken we mooi de drukte van de ochtendspits mee.

Aangekomen op de afdeling ‘Chirurgisch Dagcentrum’ wordt mij eerst gevraagd of ik nog wel weet wie ik en wanneer ik ben geboren. Gelukkig kan ik dat nog wel beantwoorden hoewel ik erbij vermeld dat ik mijn geboortedatum alleen weet van horen zeggen. De wenkbrauwen van de zuster schieten omhoog. Nadat de bloeddruk is gecontroleerd en nog een aantal vragen zijn beantwoord, kan ik in een luie stoel plaats nemen om te wachten op wat komen gaat.

Ondertussen worden aan de man die het eerst geholpen gaat worden, Man 1, oogdruppels toegediend. Drie soorten per keer en dan, om de vijftien minuten, nog twee keer drie druppels. Op dat moment waren we nog met ons drieën en Man 1 voerde het hoogste woord. Over het assurantiebedrijfje dat hij had opgericht nadat hij als kok was ontslagen zo’n tien jaar geleden, over de verzekeringspremies, over de pensioenen, ja, waarover eigenlijk niet? Man 2 en ikzelf kregen er bijna geen woord tussen. Soms wordt hem even de mond gesnoerd als er een wekkertje gaat piepen om de zuster er te op attenderen dat de volgende doses oogdruppels toegediend moeten worden. Konden Man 2 en ik even op adem komen om even daarna de stortvloed van woorden weer over ons heen te laten gaan.

Man 1 werd omstreeks half tien opgehaald en afgevoerd naar de OK waardoor Man 2 en ik onze oren even konden laten uitrusten. Na een klein half uurtje wordt de rolstoel met daarin Man 1 weer binnen gereden met een kapje over het behandelde oog.

Mijn eerste gedachte is: “Hadden ze dat kapje niet over z’n mond kunnen plakken?”.

©2019 Reint Hofkamp